Według badań opinii publicznej na temat mowy nienawiści (maj 2007) 40% Polaków uważa, że jest to istotny problem społeczny. 30% respondentów jest zdania, że jej głównym źródłem jest telewizja; 49% wskazuje polityków, a co piąta osoba dziennikarzy jako tych, którzy najczęściej posługują się mową nienawiści. Są to dwie grupy zawodowe, których przedstawiciele mogą upowszechniać mowę nienawiści, ale także przyczynić się do budowania dyskursu opartego na poszanowaniu różnorodności.

Projekt miał na celu zapobieganie stosowaniu mowy nienawiści przez polityków i dziennikarzy poprzez zorganizowanie dla nich szkoleń. Drugim celem projektu było zidentyfikowanie grup najbardziej narażonych na mowę nienawiści w wypowiedziach dziennikarzy i polityków.

Dzięki projektowi udało się zidentyfikować trzy grupy najbardziej narażone na mowę nienawiści: muzułmanów, mniejszości seksualne oraz Żydów. Przeprowadzono monitoring internetu i prasy pod kątem wypowiedzi wobec nich. Dzięki warsztatom zwiększono wiedzę na temat mowy nienawiści u 48 dziennikarzy i 49 polityków.

Przeanalizowano ponad 26,5 tys. artykułów, które w 2014 roku ukazały się w prasie drukowanej. Raport z badania wydano w 420 egzemplarzach. Na stronie internetowej prowadzonej przez grupę wolontariuszy (Hate Speech Alert) zamieszczono łącznie 116 interwencji i opisów przypadków mowy nienawiści. Przeprowadzono szkolenia, w których wzięło udział 48 dziennikarzy oraz 49 polityków. Stworzono dwa podręczniki − dla polityków (750 sztuk) oraz dziennikarzy (450 sztuk) − zawierające wskazówki dotyczące używania języka równościowego. Dostarczono je parlamentarzystom, prezydentowi oraz 200 redakcjom mediów ogólnopolskich i lokalnych. Projekt zwieńczyła konferencja, w której wzięło udział 50 osób. Tematykę upowszechniono u co najmniej 1200 odbiorców podręczników.

Projekt był realizowany w partnerstwie z Fundacją Dialog-Pheniben, której trenerki antydyskryminacyjne przeprowadziły 80 godzin szkoleń.