W latach 2007-13 Polska wydatkowała 264 miliardy złotych ze środków Unii Europejskiej na inwestycje. Niestety potrzeby osób z niepełnosprawnościami (ON) nie były przez większość realizatorów inwestycji dostrzegane i uwzględniane. Mówiły o tym same osoby z niepełnosprawnościami, ale także np. Najwyższa Izba Kontroli. Powstawały budynki, do których nie można było dostać się na wózku, bez systemu nawigacji dla osób niewidomych i możliwości komunikacji dla głuchych. Nikt dotychczas nie podjął się zbadania tego obszaru i egzekwowania zasady równego dostępu i niedyskryminacji.
Głównym celem projektu było opracowanie standardu minimum dostępności inwestycji (szczególnie publicznych) dla ON na podstawie analizy inwestycji sfinansowanych ze środków UE w latach 2007-13.
Sprawdzono dostępność 205 inwestycji, w tym 50 stron www, pod względem dostępności dla ON. Wyniki audytu opracowano w raportach „Inwestycje dla wszystkich?” oraz „Czy wszyscy widzą to samo?”. Efektem projektu jest stworzenie i szerokie skonsultowanie tzw. standardu minimum dostępności dla osób z różnymi niepełnosprawnościami. Ponadto opracowano zalecenia dla realizacji inwestycji w latach 2014-20 oraz przygotowano grupę osób, które będą potrafiły skutecznie upominać się o prawa ON. Publikacje zostały udostępnione na stronie projektu, która otrzymała tytuł „Strona internetowa bez barier”.
Tematyka dostępności stała się dużo ważniejsza w działaniach Ministerstwa Rozwoju, które opracowało wytyczne oraz „Poradnik dla realizatorów projektów i instytucji systemu wdrażania funduszy europejskich 2014-2020”, uwzględniający narzędzie do testowania dostępności stworzone w projekcie. Wyjątkowość przedsięwzięcia polegała na tym, że standard minimum dostępności wypracowały środowiska organizacji zajmujących się różnymi typami niepełnosprawności, a co za tym idzie - różnymi potrzebami w zakresie dostępności.
Partnerzy wnieśli do projektu wiedzę merytoryczną i bogate doświadczenie w swoich dziedzinach. TUS przeszkolił audytorów, współtworzył narzędzie do audytów i przygotował analizę audytów. Vis Maior wniósł wiedzę o barierach dla osób niewidomych i słabowidzących oraz umiejętność syntetyzowania, dzięki której powstał standard minimum. Wszystkie strony partnerstwa znacznie zwiększyły swoją wiedzę o dostępności dla innych grup osób z niepełnosprawnościami.