System usamodzielnienia przygotowujący wychowanków opieki zastępczej do dorosłości jest najsłabiej rozwiązaną kwestią polityki społecznej. Zastrzeżenia budzi jakość świadczeń o charakterze niematerialnym oraz sposób wywiązywania się z obowiązków osób pełniących funkcję opiekuna usamodzielnienia (Raport firmy PBS 2012). Głównym ograniczeniem we wprowadzaniu zmian jest brak dobrze przygotowanej kadry.

Celem projektu było upowszechnianie w środowiskach lokalnych modelu opartego na pracy z usamodzielnianym wychowankiem między 14-17 rokiem życia i równolegle pracy z jego rodziną i otoczeniem społecznym.

W ramach projektu 45 osób zostało przygotowanych do pełnienia funkcji asystenta usamodzielnienia. Każda z nich rozpoczęła pracę z jednym wychowankiem, dla którego przygotowała diagnozę potrzeb, problemów i potencjałów i wspólnie z którym opracowała program usamodzielnienia. Dodatkowo zespoły z 12 organizacji pozarządowych wdrażających model usamodzielnienia przeanalizowały ze specjalistami grantobiorcy napotykane problemy, co pomogło im lepiej poznać potrzeby wychowanków i możliwe formy wsparcia.
Dla przyszłych asystentów (3 grupy łącznie 45 osób) przeprowadzono cykl szkoleniowy złożony z warsztatów: umiejętności wychowawczych, diagnozy problemowej oraz budowania programów pomocy (3 razy 6 dni, 180 godzin). Dla 12 organizacji, które już wdrażają model usamodzielnienia zorganizowano 22 spotkania (120 godzin, zespoły 3-12 osobowe łącznie 59 uczestników), na których skonsultowano sposób ich pracy.
Z działań projektu bezpośrednio skorzystały 93 osoby pracujące z młodzieżą z rodzin dysfunkcyjnych oraz 45 wychowanków opieki zastępczej, którzy we współpracy z osobami przeszkolonymi rozpoczęli proces usamodzielnienia. W dalszej perspektywie skorzysta młodzież usamodzielniana przez asystentów z 26 organizacji z całej Polski.
Dzięki współpracy z Partnerem zespół projektu poznał rozwiązania i procedury stosowane w norweskim systemie pomocy społecznej, ochrony zdrowia i edukacji.